In ziekenhuis Amstelland staat het mammateam het hele jaar door klaar om de beste borstkankerzorg te leveren. Van diagnose tot behandeling in een goed lopend zorgtraject.
Hierbij een mooi en bemoedigend verhaal van oncoloog Demelza Hoogwerf:
‘Hoe hou je het vol?’ is een vraag die ik vaak hoor als ik mensen vertel wat voor werk ik doe. Oncologie is een vakgebied wat mensen kennen als eng en zwaar en het wordt meestal ook direct geassocieerd met de dood. Wat men niet weet is dat de meeste vrouwen die ik behandel voor borstkanker er weer bovenop komen. Zeker niet altijd zonder slag of stoot want de weg is vaak lang en intens. Mijn taak is om te motiveren bij de start, aan te moedigen vanaf de zijlijn gedurende het proces en te zorgen voor een hopelijk zachte landing aan de finish.
Ook voor de partner een zwaar proces
En na deze eindstreep is er weer ruimte voor werk, sport, leuke dingen doen en er ook weer zijn als moeder, partner en als mens. Want de ziekte en de behandeling doet veel met een vrouw. Fysiek en mentaal. Dat heeft tijd nodig. Soms heel veel tijd. Maar ook voor de partner is dit een lastig proces en dat wordt vaak onderschat. Gaat ze het wel halen? Hoe komt ze de behandeling door? Blijft ze wel de oude? Hoelang gaat het herstel duren? Veel vragen die we soms ook niet vantevoren allemaal kunnen beantwoorden en er zijn zorgen die we maar deels kunnen wegnemen. In de consulten is er vaak vooral aandacht voor de patiente en de behandeling en veel minder voor de partner terwijl ze het toch “samen” moeten doormaken.
Het gevoel dat je iets bijdraagt, al is het maar heel klein
Des te meer raakte het me vandaag toen haar man na afronden van het consult het woord nam en zei: “Ik wil graag zeggen dat je heel belangrijk bent voor ons. Door jou houden we het vol en houden we hoop. Je luistert en ziet mijn vrouw volledig en dat helpt mij ook enorm. Bedankt voor alles tot nu toe”. En toen besefte ik me dat naast alle moeilijke gesprekken die ik ook dagelijks voer en de negatieve emoties die daarbij komen kijken, dit een van de redenen is dat ik dit werk vol kan houden. Het gevoel dat je iets bijdraagt, al is het maar heel klein. Soms zit het in een woordje, soms zit het in een blik. En soms is het omdat je alleen maar luistert. Vandaag kon ik eventjes alleen maar luisteren. Volledig overvallen door deze dankbaarheid kon ik alleen nog maar knikken. Wat heb ik een bijzonder en mooi vak.